|
Brieven, vrijdag 19 april
2002
Linkse
dogma's
Amsterdam,
Alain Sadon
Het Niod-rapport ging Jan Pronk niet ver
genoeg. In werkelijkheid, is mijn stelling, ging het
Niod-rapport Pronk juist veel te ver. Indien Pronk, als lid
van de regering en medeaanvrager van het Niod-onderzoek, de
conclusies van het rapport serieus had genomen was hij
namelijk bij zichzelf, exponent van het geweten van Nederland,
uitgekomen. Waar Nederland, bij monde van Fortuyn, kenbaar
maakt niets meer van doen te willen hebben met het moralisme
van Links, is Pronk er nog niet aan toe het faillissement
daarvan te accepteren.
Op een knullige en doorzichtige manier
heeft hij geprobeerd zich uit zijn benarde positie te
bevrijden door de door het Niod aangeleverde objectieve feiten
te ontkennen en zich te beroepen op het IKV-rapport. In dat
rapport wordt gesteld dat de mannen en vrouwen van Dutchbat
hun door de politiek toegezegde 'lotsverbondenheid' waar
hadden kunnen en moeten maken toen het er werkelijk op aan
kwam.
Dat de politiek niet in staat is geweest
de Dutchbatters in dat gareel te krijgen, rekent Pronk
zichzelf aan. Zijn missie was dus niet gedoemd te mislukken,
integendeel, zij was niet tot het uiterste uitgevoerd! Dat het
Niod-rapport spreekt over de feitelijke en praktische
onmogelijkheid om de moslimmannen daadwerkelijk te beschermen,
wordt door hem volledig genegeerd. Het dogma van Pronk, de
inherente schuld van het rijke Westen tegenover het arme
Zuiden, blijkt belangrijker dan de waarheid: we moéten
schuldig zijn, ook al zijn we het in werkelijkheid nu
godzijdank een keer niet. Als Pronk tot het einde toe zijn
missie had kunnen uitvoeren was Dutchbat ook afgeslacht.
Als we al schuldig zijn, zijn we dat
omdat we in Nederland bijna tien jaar geleden nog kamerbreed
geloofden in dat waar Pronk alleen nu zelf nog in gelooft. Uit
het Niod-rapport moeten we concluderen dat het spijtig is dat
we ons destijds als reddende engelen hebben opgeworpen, maar
toen we daar eenmaal zaten tijdig inzagen dat we dat helemaal
niet waren. Pronk, bedankt voor alles, maar we moeten nu echt
verder.
Copyright: Trouw
|
