Podium, donderdag 21 november 2002

Doodstraf (3)

Amsterdam Alain Sadon

In het debat in de Tweede Kamer met minister Nawijn over de doodstraf is een belangrijk feit onbenoemd gebleven. Namelijk dat de willekeurige gevoelens en gedachten van de privé-persoon Nawijn er in het openbare debat helemaal niets toe doen.

Tijdens het debat bleek er een kamerbrede consensus over het feit dat uitspraken van ministers in het openbaar per definitie als uitspraken namens de regering geïnterpreteerd moeten worden, tenzij de minister (in de aanloop naar de verkiezingen) duidelijk maakt dat deze namens zijn partij spreekt.

Nawijn werd deze les gelezen omdat hij zich in zijn verklaring achter een derde persoon, namelijk zijn privé-persoon, bleek te hebben verscholen. ,,Ik moet toch kunnen zeggen wat ik als mens denk en voel!?'', was zelfs op het eind van het klip en klare debat nog steeds zijn emotionele oproep. Wel echt LPF, want precies om dat soort emoties hebben velen immers op die partij gestemd.

Maar het kan dus niet, want anders wordt het landsbestuur een kippenhok. Hij had echter geen andere keus, want kabinet noch LPF steunde zijn uitlatingen. Puur opportunisme wat mij betreft, om dan maar voor deze persoonlijke weg te kiezen, hij wil immers minister en lijsttrekker blijven. Maar als ik hem dan toch het voordeel van de twijfel geef, is natuurlijk de vraag waarom we als burgers geïnteresseerd zouden moeten zijn in de mening van de privé-persoon Nawijn?

Deze mening is namelijk volstrekt oninteressant. Waarom wordt zijn mening, en niet de mening van de vele andere Nederlanders die tegen de doodstraf zijn, gehoord? Natuurlijk alleen omdat hij namens een belangrijke groep spreekt.

Copyright: Trouw